Lange dwel

Uit Leapedia
Ga naar: navigatie, zoeken

Ik zat me laatst af te vragen waarom ik jou zo leuk vond. Ik vond je al leuk bij BUT en volgens mij probeerde ik je daar al op mijn manier te versieren. niks van gemerkt, en dat is niet het eerste podium waar we elkaar zagen. Nee maar bij But wist ik het wel. Je was zo, ik weet niet. Ik weet nu wat ik zo leuk vind. Je bent zo ongrijpbaar.

Zegt de man die ook meent dat Lange Dweil (dwel dus) een compliment is. En ik weet sinds gisteren dat ik me aan kan melden bij de Klub van lange mensen. Ik heb jarenlang maar iets gemompeld over mijn lengte, tot mijn zus besloot dat ik opgemeten moest worden.

Ik heb me nooit gerealiseerd wat mijn lengte is. Ja, ik steek uit, en ja uit ijdelheid draag ik hakken. Omdat het nu eens eindelijk kan (trauma’s van de lelijke herenschoenen op mijn 12e) en omdat mijn voeten anders nog groter lijken.

Gisteren stond er in de krant dat de Klub van Lange Mensen, afgekort KLM meer beenruimte wenst in vliegtuigen. Ik zwijg al, het is geen tijd om flauwe grapjes te maken.

Uitweiden. Eeuwig uitweiden. Zeg ik ooit iets direct? Wil ik het niet, of durf ik het niet? Soms snap ik mijn eigen spel niet meer.

-Wat is dat ongrijpbare dan? Wat je doet, wat je zegt, hoe jij je zinnen formuleert. Niemand doet dat zo. En ik weet ook nooit of je me voor de gek houdt, of dat je het meent. - maar denk je dat we dan wel

Hij is een dichter en ik beweer dat ik geen dichter ben. Ik ben niet uit op mooie taal. Hij schrijft talloze gedichten waarin ik de muze ben. Laten we duidelijk zijn: er is niets. Maar waarom ben ik nu ineens zo godvergeten jaloers op de mensen die reageren.

Ik was toch een spel aan het spelen, waarom val ik nu uit mijn rol? Wat ben ik voor slechte regisseur van teksten. Nu zit iedereen weer door elkaar te kakelen. Ik wilde toch verwarring stichten? Wat moet ik in hemelsnaam met mijn eigen verwarring?

Waar ben ik nu eigenlijk in mijn eigen schrijven? Is het een mooi taalspel? Ja ongetwijfeld. Levert het wat op? Ja dat ook? Waar ben ik nog? Wie maakt mij jaloers in mijn eigen schrijven? Wat wil ik nog laten zien? is het een particulier spel?

ik wil geen profeet zijn die het failliet van de taal aankondigt. Misschien komt dat moment ooit, maar voor het zover is, is er nog zo veel mogelijk. Met Derrida heb ik nog een appeltje te schillen.

Beste Tibor, mijn geliefde talige broeder, ik richt mijn woord nu even direct tot jou. Dat jij als advocaat onze zaak behartigt waardeer ik zeer, maar wij moeten ook nog een strijd strijden. Ik kan je namelijk geen gelijk geven. Lees Genesis maar eens. God sprak: laat er licht zijn, en er was licht. Er staat niet: God schreef: laat er licht zijn. Nee, het woord had een stem nodig om tot leven te komen. Geschreven tekst alleen is dood. Het is een middel om woorden te conserveren, niet meer dan dat. Het draagt een belofte in zich, maar verder is het niet meer dan een partituur van een muziekstuk dat uitgevoerd kan worden. Heiddegger sprak over de geestvergetelheid, maar waar wij eigenlijk aan lijden is stem-vergetelheid. Waar in vroeger tijden teksten altijd hardop gelezen werden, zijn we begonnen alle teksten voor ons zelf, in stilte, te lezen. En wat is er deelbaar in stilte?

Er ontbreekt nog een stukje, dit wordt spoedig aangevuld.