Liefhebbers van peren: verschil tussen versies

Uit Leapedia
Ga naar: navigatie, zoeken
 
Regel 8: Regel 8:
 
Een paar dagen later publiceerde de Volkskrant brieven van Kellendonk. Een kleine troost voor mij. En het mooiste is: hij schrijft over [[peren]]. Over de peer die hij heeft achtergelaten en die toch zeker opgegeten moet worden.  
 
Een paar dagen later publiceerde de Volkskrant brieven van Kellendonk. Een kleine troost voor mij. En het mooiste is: hij schrijft over [[peren]]. Over de peer die hij heeft achtergelaten en die toch zeker opgegeten moet worden.  
 
Als perenliefhebber voel ik wel een [[verwantschap]]. Ik mag dus gewoon over mijn perenfrustratie schrijven, er hele [[tekst]]en aan wijden. Net als die ene [[componist]], met z’n drie stukken in de vorm van een peer. Die meneer schreef ook eens een stuk voor zijn [[hond]]. Nu houd ik niet echt van honden, maar met veel liefde schrijf ik over mijn [[kat]]ten.
 
Als perenliefhebber voel ik wel een [[verwantschap]]. Ik mag dus gewoon over mijn perenfrustratie schrijven, er hele [[tekst]]en aan wijden. Net als die ene [[componist]], met z’n drie stukken in de vorm van een peer. Die meneer schreef ook eens een stuk voor zijn [[hond]]. Nu houd ik niet echt van honden, maar met veel liefde schrijf ik over mijn [[kat]]ten.
[[categorie:peren]]
+
[[categorie:peren]][[categorie:eten]] [[categorie:boeken]]

Huidige versie van 6 jul 2015 om 11:13

Mijn neefje was best lief bij het mee zoeken naar boeken bij de kringloop. Hij begreep er alleen niet zo veel van, of nam het misschien ook te letterlijk. Ik plukte steeds wat boeken uit de kast, legde wat op een stapeltje, hij keek om zich heen en vroeg: gaan die mensen nu onze boeken pikken? Ik snap het ook wel hoor, al die mensen die met een gespannen blik langs een boekenkast speuren, dat is gewoon een raar gezicht. Toen besloot ik dat het tijd werd om hem weer naar zijn moeder te brengen. Zij was met haar twee andere zoontjes op de speelgoedafdeling, laat hem daar maar lekker rond gaan struinen. Teruggekomen zag ik een boek van Kellendonk staan. Niet zomaar een boek. Verzameld werk. Het complete werk. Weliswaar een slappe kaft, maar het zag er goed uit. Ik wilde het hebben. Het kostte vijf euro, niet gek voor iets dat je compleet noemt. Ik mocht alleen niet meer dan tien euro uitgeven, of beter gezegd, meer had ik niet. En ik had al twee dichtbundeltjes die ik graag wilde hebben en boekje van Reve, dat ik ook nog niet had. Bij elkaar zeven euro. If I was a rich man, lalalala. Maar beter ook van niet. Wat heb je er aan alles te willen hebben, zonder dat je de tijd of de aandacht hebt om alles te lezen. Kellendonk weer in de kast. Misschien staat ie er de volgende keer weer. Een paar dagen later publiceerde de Volkskrant brieven van Kellendonk. Een kleine troost voor mij. En het mooiste is: hij schrijft over peren. Over de peer die hij heeft achtergelaten en die toch zeker opgegeten moet worden. Als perenliefhebber voel ik wel een verwantschap. Ik mag dus gewoon over mijn perenfrustratie schrijven, er hele teksten aan wijden. Net als die ene componist, met z’n drie stukken in de vorm van een peer. Die meneer schreef ook eens een stuk voor zijn hond. Nu houd ik niet echt van honden, maar met veel liefde schrijf ik over mijn katten.