Toespraak over de twijfel

Waarom verkies ik twijfel boven zekerheid? Is het niet te flauw om te zeggen: ik weet het niet. Het zou waar kunnen zijn, maar dat hoeft het niet te zijn. Is het niet een valse bescheidenheid? Ik heb toch ooit wel ergens een mening over? Waarom neem ik er niet gewoon genoegen mee dat dingen soms gewoon zo-zijn? Waar gaat deze toespraak nu naar toe? Wat heb ik me nu weer op de hals gehaald. Is spreken over de twijfel niet gewoon iets wat we allemaal al wel weten? We weten dondersgoed dat we niet alles kunnen weten, in ieder geval niet alles zeker kunnen weten. Meten is weten, maar wat als er niets te meten is?